سوابق نشان می دهد که مجموعه ای از 27 مجسمه شامل تصاویری از Shaka ، bodhisattvas و سایر همراهان در 734 در معبد Kōfuku تکمیل و نصب شده است.

این آثار نمونه های فوق العاده ای از تکنیک مجسمه سازی لاک خشک توخالی (dakkatsu kanshitsu) است که در چین توسعه یافته و در دوره نارا از شکوفایی ناگهانی برخوردار بوده است. این تکنیک مستلزم ایجاد یک مدل خشن مجسمه سازی شده از خاک رس بر روی یک آرماتور چوبی بود.
این فرم سپس با لایه های پی در پی از کنف آغشته به لاک پوشانده شد ، که هر کدام باید قبل از استفاده بعدی خشک شوند.

بعد ، پشت مجسمه باز شد ، خاک رس شکسته شد و در صورت لزوم ، یک آرماتور تازه وارد شد. سپس با استفاده از مخلوطی از لاک ، خاک اره ، آرد و بخور آسیاب شده ، پالایش و جزئیات سطح نهایی اضافه شد.
برای رنگ آمیزی فرم نهایی از رنگدانه ها و برگ طلا استفاده شده است. برخی منابع نشان می دهند که استفاده از تکنیک جدید در ژاپن رونق یافته است زیرا ریخته گری بودای بزرگ در معبد تادی باعث کمبود مس مورد نیاز برای تولید برنز شده است. علاوه بر این ، لاک دارای مزایایی مانند دوام و مقاومت در برابر حشرات و وزن سبک است.

محل اصلی دیگر برای کارهای مهم دوره نارا قبل از ساخت معبد تادی ، هوکدو است ، همچنین به سانگاتسودی معروف است ، که در لبه شرقی مجموعه تادی قرار دارد. سنت نشان می دهد که هوکدو ، قدیمی ترین ساختمان مجموعه تادی ، ممکن است معبد راهب روبن باشد ، که همزمان با امپراتور شمو کار می کرد ، نیروی محرکه ساخت تادی بود.

در حال حاضر یک ترکیب عجیب از 16 اثر مجسمه سازی در سکوی محراب در معبد یافت می شود. مجسمه لاکی توخالی Fukūkenjaku Kannon به عنوان تصویر مرکزی عمل می کند. این اثر احتمالاً برجسته ترین تعدادی از تصاویر الوهیت است که در دهه 740 به فرمان امپراتور شمو خلق شده است.
 دو تصویر سفالی از بودیستاتوا گاکو و نیکا (گاهی اوقات به عنوان خدایان نگهبان بونتن [براهما] و تایشاکوتن [شکرادوانام-ایندرا] شناخته می شود) قرار دارد. بسیار کوچکتر از تصویر مرکزی ، آنها متعلق به اواسط قرن 8 هستند و احتمالاً برای موقعیتی که اکنون در آن قرار دارند ایجاد نشده اند.

آنها از نظر سبکی با چهار شخصیت محافظ سفالی که در سالن دستگیری در Tōdai یافت می شوند ارتباط نزدیکی دارند.

درمان ویژگی های صورت در هر یک از این آثار سفالی به صورت فردی و بسیار تصفیه شده است. Gakkō و Nikkō انرژی و نیروی محفوظی را از خود نشان می دهند در حالی که چهره های نگهبان اجراهای شجاعانه و دارای ژست زیبا هستند ، اما همه نمونه های عالی از فرمان ژاپنی از فرم های قدرتمند ، الهام گرفته و ایده آل به سبک تانگ هستند.

مجسمه سازی دوره نارا بعداً از تنوع دیگری در تکنیک لاک استفاده کرد ، یعنی افزودن پارچه لاکی روی یک هسته چوبی حکاکی شده (mokushin kanshitsu). تکنیک های چسباندن مشابه تکنیک هایی که برای مجسمه سازی لاک استفاده می شود ، تصویر را افزایش می دهد و بعضی از عناصر گهگاه فقط از لاک مبدل به عنوان چوب ساخته می شوند. برای از بین بردن شکاف ناشی از انبساط و انقباض ، هسته چوب معمولاً تا حدی توخالی بود. استفاده از تکنیک های چوبی لاک دار ممکن است نشان دهنده تلاشی برای کاهش هزینه های مربوط به روش های مجسمه سازی باشد. همچنین نشان داد که تمایل فزاینده ای برای استفاده از چوب ، منبع طبیعی فراوان وجود دارد.

این تکنیک جدید ممکن است توسط هنرمندان چینی همراه راهب محترم چینی گنجین به ژاپن آورده شود (چینی [رومی شدن پینیین]: جیانژن). بودیست های ژاپنی تا زمان ورود گنجین در سال 753  ، فاقد سایت رسمی مراسم و روحانی رسمی بودند كه بتواند دستاوردهای مشروع را انجام دهد.

بنابراین مبلغ یک شخصیت مهم بود ، و هنگامی که او اقامت خارج از مجموعه معبد تادی را انتخاب کرد ، معبد تاشادای (در سال 759 تأسیس شد) ، برای برخی از سازه هایی که از هم جدا شده و از کاخ شاهنشاهی نقل مکان کردند ، برای او ساخته شد. چندین اثر با استفاده از تکنیک لاک چوبی جدید در معبد Tōshōdai قرار دارد که شامل سنجو کانن (Sahasrabhuja) با ارتفاع 210 اینچ (534 سانتی متر) ، 11 سر ، 1000 بازو و همچنین یک هسته توخالی است. مجسمه لاکی خشک گنجین و بودای بیروشانا از یک رسانه ، هر دو به حدود 760 قدمت دارند. مجسمه گنجین اثری بسیار آموزنده است که اقتدار و عزت پدرسالار کور پیر را تجسم می بخشد.

مجسمه سازی اواخر دوره نارا علاوه بر تکنیک های جدید ساختمانی ، تغییر سبکی را نیز نشان می دهد ، احتمالاً با تقلید از یک روند قاره ای ، به سمت تصویرسازی های منظم تر پارچه و شکل محکم تر و گوشتی تر ، و حسی متفکرانه را منتقل می کند. به طور معمول ، پوشیدن یک لباس تنگ در قسمت ران یک سوژه ، با پارچه پرده ای در جاهای دیگر در امواج مساوی و هم مرکز ، حک شده است. این سبک ، hompa-shiki ، در دوره اولیه Heian برجسته تر شد.

مجسمه های ماقبل تاریخ ژاپن

در ژاپن ، مجسمه ها ممکن است در میان قدیمی ترین بقایای باستان شناسی دوره جومون (هزاره سوم تا سوم) یافت شوند. این مجسمه های اولیه ، ساخته شده از خاک رس ، به شکل تصاویر باروری زنان با چشم های بزرگ حشرات و بدنه های سبک که در آنها بر ران و سینه ها تأکید شده اند ، ظاهر می شوند.
 در دوره Grave Mound (حدود 200-600 بعد از میلاد) ، پیکره های سفالی توخالی معروف به haniwa در مقادیر زیادی تولید شد.

برخلاف پیکره های گور چینی ، که احتمالاً بر اساس آنها ساخته شده بود ، آنها در مقبره ها قرار نمی گرفتند بلکه به صورت دایره ای در اطراف تپه های قبر قرار می گرفتند و به عنوان جانشین قربانی های انسانی در دوران قدیم تصور می شد.

فرم های آنها ساده و بسیار انتزاعی است ، با تأکید بر شکل استوانه ای که آنها را برای طعم مدرن بسیار جذاب می کند. اگرچه اکثر حنیوا نمایانگر انسان ها هستند ، اما دیگران به شکل حیوانات ، خانه ها یا قایق ها ظاهر می شوند ، که این امر به آنها علاقه تاریخی و زیبایی شناسی می بخشد.

آسوکا و نارا

دوران تاریخی هنر ژاپنی با دوره آسوکا (552-650) آغاز می شود که بودیسم و هنر بودایی از سرزمین اصلی معرفی شد. بر اساس مدل های کره ای و چینی ، آثار دوره آسوکا ، به ویژه آثار معبد هوریوجی در نارا ، از جمله شاهکارهای مجسمه سازی ژاپنی است. رسانه های هنری ترجیحی برنز ، چوب و خاک رس بودند. سنگ ، که چنین نقش مهمی در هند و چین ایفا کرده بود ، در ژاپن به سختی مورد استفاده قرار گرفت.

تاریخچه و توسعه مجسمه سازی ژاپنی

تصاویری که در دوره بعدی نارا (650-794) تولید شد ، حتی بیشتر انجام شده بود و تا حد زیادی بر اساس نمونه های اولیه چینی T'ang بود. مشهورترین این تصاویر بودای برنز غول پیکر در معبد Todai-ji در نارا است. متأسفانه ، این تصویر در زمانهای بعدی به شدت آسیب دیده است.
به ویژه نمونه های خوب مجسمه سازی این دوره ، مجسمه های لاکی هستند که نشان دهنده معلمان مشهور بودایی و همچنین خدایان بودایی و پیکره های نمای سفالی خدایان مختلف نگهبان هستند.

هیان

با دوره هيان (794-1858) ، مجسمه سازي به سبك بومي تر ، معمولاً ژاپني ، پيروي كرد و ديگر از مدلهاي قاره اي پيروي نمي كرد. محیط ترجیحی چوب بود و اشکال نرم تر و گرمتر مطابق با ظرافت و ظرافت روزگار بود. اگرچه موضوعات تحت درمان هنوز عمدتا بودایی بودند ، اما خدایان شینتو نیز نماینده بودند. ماسک های مورد استفاده در رقص بوگاکو نیز در میان مجسمه های هایان برجسته بودند.

کاماکورا

آخرین دوره بزرگ مجسمه سازی ژاپنی دوره کاماکورا (1185-1392) بود. یکی از مشهورترین مجسمه های آن زمان ، بودای عظیم کاماکورا است که ارتفاع آن 42 فوت (13 متر) است.

همچنین چهره های بزرگ نگهبان ، تراشیده شده توسط مجسمه ساز معروف Unkei ، که در دروازه ورودی معبد Todai-ji در نارا قرار دارند ، شناخته شده اند. این مجسمه ها به دلیل واقع گرایی و حس درام خود ، یکی از بهترین مجسمه های ساخته شده در ژاپن هستند.

قرن 14 تا 19

با قرن 14 و انحطاط بودیسم سنتی ، مجسمه سازی نقش اصلی خود را در هنر ژاپن متوقف کرد. تنها خلاقیت اصلی قرن های بعد ماسک های بدون است که در قرن پانزدهم در دوره موروماچی پدید آمد و تا به امروز ادامه دارد و کنده کاری های کوچک نتسوکه که نمایانگر انواع شخصیت های افسانه ای و عامیانه است.

به عنوان ضامن داروهای پزشکی و کیسه های تنباکو که مردان ژاپنی دوره ادو (1603-1867) می پوشیدند. اگرچه غالباً برای موضوعات خود جذاب و جالب است ، اما این حجاری های مینیاتوری به سختی شکل اصلی بیان هنری هستند. فقط حکاکی های عامیانه این دوره بخشی از قدرت بیان مجسمه های قبلی را حفظ می کند.