سلام به همراهان و هنر دوستان سایت بانو تی وی.در این پست می خواهیم در مورد تاریخ هنر معماری در بین النهرین در سه دوره ی سومری ، اکدی ، آشوری ها و نئوبابلی ها صحبت کنیم.تاریخ و آثار تاریخی با شکوه در ان زمان همه نشان از وجود هنر و معماری در آن زمان دارد.در ادامه همراه ما باشید تا بیشتر و بیشتر در مورد تاریخ هنر معماری بدانید.

دوره سومری

تاریخ هنر معماری در بین النهرین

معمولاً آغاز معماری بنای تاریخی در بین النهرین را تقریباً معاصر با تأسیس شهرهای سومری و اختراع نوشتن ، حدود 3100 سال قبل از میلاد می دانند.

تلاش آگاهانه در طراحی معماری در این دوره در ساخت بناهای مذهبی قابل تشخیص است. با این وجود ، یک معبد در Abū Shahrayn (Eridu باستان) وجود دارد ، که چیزی بیشتر از بازسازی نهایی حرم نیست که بنیان اصلی آن به ابتدای هزاره چهارم باز می گردد.

 برخی تصور می کردند که تداوم طراحی برای تأیید حضور سومریان در طول تاریخ معبد است. پیش از این ، در دوره اوبید (حدود 5200 - حدود 3500 قبل از میلاد) ، این معبد بیشتر مشخصات معماری معبد سکوی معمولی Sumerian Protoliterate را پیش بینی می کرد. این بنا از آجر گل و لای بر روی ازاره بلند (پایه سکو) از همان ماده ساخته شده است و دیواره های آن با تکیه گاه های متناوب (تکیه گاه ها) و فرو رفتگی ها بر روی سطح خارجی آنها تزئین شده است.

از نظر شکل سه جانبه ، محراب مرکزی طولانی آن از دو طرف توسط اتاق های فرعی احاطه شده است ، در انتهای آن یک محراب و از طرف دیگر یک میز عرضه مستقل ارائه شده است. معابد معمولی دوره Protoliterate - هم نوع سکو و هم نوع ساخته شده در سطح زمین - هر دو در برنامه ریزی و تزئینات بسیار مفصل تر هستند. تزئین دیوار داخلی اغلب متشکل از یک موزائیک طرح دار از مخروطهای تراکتوتاست که در دیوار فرو رفته اند ، انتهای آنها در معرض رنگهای روشن قرار گرفته یا در برنز غلاف شده است.

یک سالن باز در شهر ارووک سومری (Erech کتاب مقدس ؛ Tall al-Warkāʾ مدرن ، عراق) شامل ستون های آجری مستقل و متصل است که به شکلی درخشان به این روش تزئین شده اند. همچنین می توان چهره های داخلی دیوار یک معبد سکو را با نقاشی های دیواری که صحنه های افسانه ای مانند اوقیر را به تصویر می کشد ، تزئین کرد.

دو شکل معبد - انواع سکوها و آنهایی که در سطح زمین ساخته شده اند - در طول سلسله های اولیه تاریخ سومر باقی مانده اند (حدود 2900 - حدود 2400 قبل از میلاد). شناخته شده است که دو معبد سکو در ابتدا در محفظه های دیواری قرار داشته اند ، به شکل بیضی و حاوی علاوه بر معبد ، محل اسکان کشیشان. اما زیارتگاه های برافراشته شده خود از بین رفته اند و فقط از روی تزئینات نمای کشف شده در طالعبید می توان ظاهر آنها را قضاوت کرد. این وسایل ، که برای از بین بردن یکنواختی آجر خشک شده یا گچ گل ساخته شده اند ، شامل یک لنگه عظیم با غلاف مسی ، با شکل حیوانات که مدور گرد شده اند. ستون های چوبی غرق در موزاییک طرح دار از سنگ یا پوسته رنگی ؛ و دسته هایی از گاوها و شیرهایی با غلاف مس.
در حال حاضر به طور قابل توجهی کمتر در مورد کاخ ها یا سایر بناهای سکولار شناخته شده است. ستون های آجری دایره ای و نماهای کاملاً ساده (قد بلند ال اوهایمر ، عراق) پیدا شده است.

دوره اکدی

تاریخ هنر معماری در بین النهرین

در واقع می توان انتظار داشت که یک تغییر مشابه در شخصیت معماری معاصر آشکار شود ، و این واقعیت که چنین نیست ممکن است به دلیل کمبود نمونه های حفاری شده باشد. شناخته شده است که سلسله Sargonid در بازسازی و گسترش بسیاری از معابد سومری (به عنوان مثال ، در نیپور) نقش داشتند و آنها قصرهایی با امکانات عملی (Tall al-Asmar) و قلعه های قدرتمند را در خطوط ارتباطی شاهنشاهی خود ساختند. خرابه های ساختمان های آنها برای نشان دادن تغییر در سبک معماری یا نوآوری های ساختاری کافی نیست.

دوره آشوری

تاریخ هنر معماری در دوره آشوری

آشور ، یک شهر کوچک سومری در میانه فرات ، در دوره پیش از حمورابی بود.
در نیمه دوم هزاره دوم پیش از میلاد ، مرزهای آشور گسترش یافته و قسمت اعظم بین النهرین شمالی را در بر می گیرد و در خود شهر آشور ، با کاوش های انجام شده استحکامات و ساختمانهای عمومی ساخته شده یا ساخته شده توسط یک خط طولانی از پادشاهان آشور.

 شخصیت این بناها حاکی از پیشرفت منطقی معماری بابل قدیم است. نوآوری های خاصی وجود دارد ، مانند اختلاط زیگورات های دوقلوی کوچک در طراحی یک معبد واحد ، در حالی که در خود معابد این محراب در محور اصلی خود طولانی شده بود و محراب خود را به یک فرورفتگی عمیق خارج می کرد. برای بقیه ، عدم وجود زیور آلات و تکثیر نماهای محکم با نبردهای آهنی به یکنواختی منجر می شود.

سایر اشکال هنری غیر از مهرهای استوانه ای معاصر که علاقه به اشکال حیوانی را نشان می دهند که حکاکی برجسته مرحله بعدی تمدن بین النهرین را پیش بینی می کنند ، چشمگیر نیستند. دوره بعدی که بعضاً به آشوری میانه معروف است ، مربوط به اشغال بین النهرین جنوبی توسط کاسیت ها و پادشاهی میتانی در مرزهای شمالی سوریه است ، که هیچ یک از آنها به پیشرفت کامل هنر باستان خاورمیانه کمک زیادی نکرده است.

جلوه کاملتر هنر و معماری آشوری تا قرن 9 قبل از میلاد دیده نمی شود ، زمانی که آشورناسیرپال دوم پایتخت خود را از آشور به نمراد منتقل کرد . ظهور آشور به قدرت شاهنشاهی در طی این قرن و آنهایی که متعاقب آن بود ، باعث افزایش نشاط معماری بین النهرین شد. کاخهای وسیعی که در قرن نوزدهم به معرض دید گذاشته شد ، بر علاقه جدید به ساختمانهای سکولار تأکید می کند و عظمت ظاهری شاهان آشور را منعکس می کند.

مانند معابد روزهای گذشته ، آنها معمولاً به صورت مصنوعی در بالای سکوهایی با بالای دیوارهای شهر برافراشته می شوند ، در حالی که غالباً ایستاده اند. به دروازه های آنها مجسمه های عظیم پرتویی در سنگ متمایل شده و اتاق های داخلی آنها با نقش برجسته های نقاشی شده بر روی صفحات سنگی قائم یا ارتوستات تزئین شده است. علاوه بر ساختار قرن 9 در نمرود ، سکوهای کاخ در خورس آباد (دور شاروکین باستان) ، جایی که سارگون دوم در اواخر قرن 8 قبل از خود یک پایتخت کوتاه مدت تأسیس کرد ، و در نینوا ، که بازسازی شد ، نمایان شده است. در قرن 7 ، ابتدا توسط پسر سارگون Senacherib و سپس توسط نوه او Esarhaddon. در سکوهای هر دو نینوا و نمراد ، کاخ ها و معابد توسط پادشاهان متوالی ایجاد می شدند.

سکو در خورس آباد توسط یک واحد سلطنتی مستقر است که با گروهی از سه معبد متوسط و یک زیگورات کوچک مرتبط است. ساختمانهای مشابه یک ارگ دیواری در پای سکو را اشغال می کنند ، بنابراین مجموعه ای که به طور کامل کاوش شده و آموزنده ترین نمونه معماری معاصر معمولی را ارائه می دهد ، تکمیل می شود.

کاخ Sargon خودش ، مانند کاخ Zimrilim ، در اطراف یک حیاط بزرگ و عظیم که برای عموم قابل دسترسی است ، و دوم ، در اطراف یک دادگاه داخلی افتخار.

دوره نئو بابلی

تاریخ هنر معماری در دوره نئوبابلی ها

در طی نیم قرن پس از سقوط نینوا ، در سال 612 قبل از میلاد ، آخرین شکوفایی فرهنگ بین النهرین در جنوب عراق تحت آخرین سلسله پادشاهان بابل وجود داشت.

در دوران سلطنت نابوپلاسار (625–605 ق. م) و پسرش نبوكدرزر دوم (604–562 ق. م) ، فعالیت ساختمانی گسترده ای وجود داشت.

معابد و زیگورات ها تقریباً در تمام شهرهای قدیمی سلسله ای تعمیر یا بازسازی شدند ، در حالی که خود بابل بسیار بزرگ شده بود و توسط حصار مضاعف یا خط استحکامات ، متشکل از دیوارهای قلعه برج دار و خشت زده ، احاطه شده بود.

در داخل شهر با دفع ساختمانهای عمومی در یک مسیر وسیع و گسترده ، از طریق مرکز شهر به معبد و زیگورات خدای حامی آن ، مردوک ، عظیم ترین اثر رسید. از آنجا که خیابان از دیوار درون شهر عبور می کرد ، نمای دروازه معروف ایشتار و آنهایی که رو به خیابان مجاور بودند با آجرکاری با لعاب براق تزئین شده بود ، با شکل های عظیم گاو ، شیر و اژدها که به صورت برجسته از آنها الگو گرفته شده است.